Twee jaar geleden liep ik mijn laatste Camino. Onderweg van Sevilla naar Mérida ben ik hals over kop terug naar Nederland gevlogen, op de hielen gezeten door Covid. Nadien was reizen en lopen onmogelijk door Covid én door het feit dat ik een derde recidief van mijn maligne lymfoom kreeg en in oktober 2020 een allogene stamceltransplantatie onderging, waarna ik anderhalf jaar niet naar het buitenland mocht reizen.
Nu mag en kan het weer en ga ik verder op de route. Destijds zou Cecilia zich bij me voegen en zouden we van Mérida naar Salamanca doorlopen en dat is precies wat we voor de komende weken van plan zijn.
Nu ben ik vanaf mijn transplantatie gaan bloggen op annemiekvanderbeek.blogspot.com met de titel ‘Na de transplantatie’ en het voelt een beetje onnatuurlijk om nu weer over te springen naar mijn ‘Caminoblog’ op WordPress.
Als je me wilt volgen op deze Camino, log dan in op mijn blogspot-adres.
Heb ik gister mijn afsluiting toch iets te vroeg gepost! Ik had een vlucht geboekt via TAP, de Portugese vliegtuigmaatschappij. Door een steeds verder oplopende vertraging miste ik de overstap op Lissabon. Zoals jullie zien werd ik ondergebracht in een luxe hotel, na al die koude nachten in stapelbedden óók wel eens fijn. Ik dineerde met drie andere gestrande landgenoten in het deftige restaurant.
Na een heerlijk ontbijtje werden we door de taxi bij het vliegveld afgezet.
In het vliegtuig kwam ik naast een van de Camino de Mozárabe af gevluchte pelgrim te zitten (is dat toeval, Jacob?), dus dat werd een gezellige thuisreis!
In twee uur tijd is alles hier veranderd! Gisteravond hebben we met een fles wijn op het plein een gezellige avond gehad, nog vast van plan vandaag een fikse afstand te gaan lopen. Toen ik wakker werd stond er een bericht op de app van Anne Marie: sorry, maar we gaan naar huis!
Bron: NOS.nl
Tijdens het ontbijt was er een app gesprek met ons ‘Camino de Madrid app-groepje’ waarin Cecilia om raad vroeg: gaan of niet gaan? Ze zou immers zondag naar Merida komen waarna we samen verder wilden lopen tot Salamanca. Simone zond een bericht door met een oproep uit Spanje aan pelgrims om niet naar de Camino te komen met de uitspraak: El Camino te esperara! (de Camino wacht op je) of anders gezegd: de Camino loopt niet weg 😂😂!
Toen ging het snel, ik boekte bij een tweede kop koffie een terugvlucht via Sevilla, omdat Madrid al problemen heeft. Een kwartier later stonden we op het busstation waar onze Spaanse vrienden ook al op een bus wachtten naar Merida omdat de herberg waar de etappe vanavond eindigt de albergue heeft gesloten.
Er is nu geen sprake meer van een irreële angst voor mogelijke problemen, maar een achtbaan die niet met te stoppen is! Dus waarom wachten op problemen? Ik heb deze week in Trouw een interview gelezen met mijn grote broer Gerard Boter, inmiddels emeritus hoogleraar Grieks en Epictetus-kenner, waarin naar voren kwam dat er in het leven vaak zaken zijn waar je geen invloed op hebt, maar dat je als individue wél een keuze hebt hoe je daarop reageert: boos, verdrietig, opstandig of accepteren dat het zo is. Ik heb er voor gekozen dat het helemaal goed is zo, de Camino wacht op mij!
Terwijl wij hier vrolijk wandelen en ons druk maken over een paar kilometer omlopen staat de wereld in brand, stort de wereldeconomie in en gaan hele continenten op slot. Gisteravond kwam er dan toch ook wat onrust hier binnen. Een Nederlandse pelgrim had druk overleg met kenners aan het thuisfront en stond vanmorgen klaar om de bus te pakken en naar huis te vliegen voordat Spanje op slot gaat. Ik deelde een slaapkamer met de Brabantse dames, wij werden er wel wat onrustig van en vroegen ons af of we onverantwoord bezig waren met ons Camino avontuur. We besloten niet in paniek te raken en gingen gewoon op stap.
Antonio, de wat oudere, grijze en langharige hippie-hospitalero, president van de lokale pelgrimsvereniging verraste ons met een kop koffie en een croissantje als ontbijtje en nam bij het afscheid een foto van ons drieën, schudde ons (geheel tegen de huidig geldende hygiëneregels in) hartelijk de hand en gaf zijn kaartje mee zodat wij hem in nood kunnen bellen! Wat een schat!
We wandelden door het park het stadje uit en liepen de hele dag over glooiende onverharde landwegen en – paden, voortdurend tussen olijfboomgaarden met oude, dikke en knoestige stammen en langgerekte wijngaarden. Een prachtige route!
Het blijft toch moeilijk te begrijpen dat het wandelen de ene dag moeizaam kan gaan zonder dat ik er plezier aan beleef en dat het de andere dag heerlijk is zonder last van het gewicht op mijn rug. Tussen het lopen bleef ik toch af en toe denken aan de haastige en paniekerige blik vanmorgen in de ogen van Daan, de tot dan toe zo relaxte hippie!
We checkten in bij de private albergue Extrenature; de Brabantse dames hebben samen een kamer en ik lig op een verder nog lege vier-persoonskamer.
We hebben net een copieus drie gangen dagmenu achter de kiezen op een terras en zagen op internet weer nieuwe maatregelen: eerst alleen nog adviezen om het beeld van St Jacob in de kathedraal in Santiago tot nader orde niet meer een knuffel te geven (dat hoort nl zo na aankomst!), maar nu ok dat herbergen op verschillende Camino’s (deels) hun deuren sluiten (ook die waar we vannacht nog sliepen!!!) en ik las op de Facebook site van het Genootschap dat veel pelgrims afzien van het afreizen naar Spanje en hun Camino laten schieten.
Tussen zes en zeven ’s avonds stroomden ook in dit kleine plaatsje de families de deur uit om op het dorpsplein rond te hangen. Het was grappig om te zien dat niet alleen de baby’s in kinderwagens naar buiten werden geduwd voor een ommetje in de late zon, maar ook bejaarden in rolstoelen!
De Duitse zussen bleken in hetzelfde pension als ik gereserveerd te hebben. Die Regina was nog steeds druk in de weer met haar vertaalapparaatje; nu het nieuwtje er vanaf is, begin ik er een beetje kriebelig van te worden en heb ik ze een beetje ontweken.
De avond was voor het eerst zwoel genoeg om buiten te zitten na zonsondergang. Ik heb een gezellige avond gehad met mijn kamergenote de Nederlandse Alice én een fles rode wijn op het dakterras van het pension. Al pratende bleek dat we qua ziekte in hetzelfde schuitje zitten; ze is 57 jaar oud en heeft óók lymfeklierkanker, weliswaar een andere variant, maar ze kreeg dezelfde initiële behandeling als ik en leeft nu ook met dezelfde zekerheid van én dezelfde onzekerheid over het hoe en wanneer.
Vandaag een langere afstand over een vrij eentonig parcours. De eerste 6 km ging over een kaarsrechte brede landweg op een vlak terrein, daar was geen gele pijl voor nodig, zó saai dat ik er niet eens een foto van heb gemaakt! Ik denk dat we de eikenbomen en de knorrende varkentjes definitief achter ons hebben gelaten, best jammer!
Later werd het iets afwisselender, de weg passeerde een gebied van wijnstokken in kaarsrechte rijen, nu nog doods in winterslaap, wat zal dat er straks anders uitzien met fris groen blad en later mooie druiventrossen!
Ik had helaas mijn dag niet echt. Ik presteerde het om een pijl te missen op een verdekt opgestelde kei bij een vorkvormige splitsing van de weg, daar kwam ik 2 km later pas achter toen ik er door een eenzame schaapherder op gewezen werd. Zó loop je nog blijmoedig te wandelen en zo loop je te balen dat je een roteind terug moet lopen en opnieuw moet beginnen! Het was vandaag een stuk warmer (28 graden), ik kwam geen sterveling tegen en mijn rugzak was vandaag zo zwaar!!! Ik moest af en toe mijn rugzak éven een paar minuten losmaken om verder te kunnen, ook dát zit tussen de oren, maar het voelt niet fijn!
Vier km vóór Zafra kwam ik door een dorpje waar ik heerlijk kon genieten van een overmaat aan koude drankjes op een beschaduwd terras, zodat ik het laatste stuk weer energiek met mijn stokken weg kon tikken!
Ik vond een bedje in de Albergue van de Amigos del Camino de Santiago de Zafra, een prachtig oud gebouw in de stad. Ook híer weer een prachtig dakterras waar het wasje wappert.
De Coronacrisis is voor ons als pelgrims op de achtergrond aanwezig, maar heeft tot heden (nog) geen concrete invloed. Ik kreeg een bericht van Hanneke dat ook in Costa Rica maatregelen worden genomen en hoorde van een Oostenrijkse pelgrim dat haar land sinds gister op slot is gegaan.
Soms heb ik voldoende wifi signaal om ’s avonds DWDD (terug) te kijken, de laatste maand van dit legendarische programma wil ik niet helemaal missen!
Vanmorgen kwam ik hem weer tegen: mijn lange ochtend schaduw, dus ik gooi hem er weer even in!
De ochtend liep over een bochtige verharde zandweg, door gestapelde stenen muurtjes en eiken door. Ik heb me laten vertellen dat er kurkeiken zijn, waarvan kurk geoogst wordt van de bast en steeneiken, waar de varkens de eikels van eten.
Op de weg krioelde het van de rupsen, ik hoop niet dat het Processierupsen zijn met al die eiken hier! Ik heb gelukkig (om andere reden) koelzalf bij me, maar tot heden heb ik nog geen jeuk 😉
Vandaag had ik gezelschap van mijn oortjes, ik luisterde mijn vrienden Coen & Sander terug op de radio en de podcast van Corine Koole van de Volkskrant. Ze heeft ook een column in het Volkskrant Magazine op zaterdag. In de podcast interviewt ze koppels met een bijzonder verhaal over hun relatie, ik vind het fijn om er naar te luisteren.
In het tweede deel van de etappe veranderde het landschap: de bomen verdwenen en er kwam een wijds landschap voor terug van lichtglooiende heuvels waarop tarwe begint te groeien en soms zeeën van kleine gele en witte bloemetjes.
Het weer is perfect! Er is zon met een windje, ik denk ca 20 graden. Ik kan me voorstellen dat het op deze open vlaktes niet te harden is van de hitte in de zomer; het kan hier dan 40 graden zijn! Ik heb zomerse foto’s gezien waarop alles geel is, alle groen verdwenen.
Al van ruim 10 km afstand zag ik het witte stadje Fuente de Cantos liggen; je wéét dat het dan nog twee en een half uur duurt voordat je er bent, maar je gelóóft het eigenlijk niet. Door de glooiing verdween het einddoel steeds uit beeld om dan opeens weer op te doemen en opeens was ik er. Tot nu toe zijn de huizen in alle plaatsjes maagdelijk wit geschilderd, dat zal wel iets met de heftige zonneschijn in de zomer te maken hebben.
Ik heb gister gereserveerd in het pension el Zaguán de la Plata, omdat er in dit plaatsje geen albergue is. De Brabantse dames troffen het pension ‘completo’ en moesten zes km verder lopen.
Ik werd in het lokale restaurant weer bij mijn Spaanse amigos aan tafel genodigd en at op hun advies een menu met als voorgerecht een omelet met paddestoelen en Jamón Iberico en als hoofdgerecht een Solomillo Iberico, een heerlijk stukje vlees, niet te vergelijken met ons varkensvlees dat weinig smaak heeft.
Ik lig nu heerlijk op het grasveldje in de tuin van het pension mijn fotootjes te kijken en mijn blogje te schrijven naast een klaterend fonteintje. Life is beautiful!
Gisteravond heb ik een wijntje gedronken met de Brabantse én de Duitse zussen op een terras. Regina heeft een apparaatje (ein ubersätzungsgerät) van haar man meegekregen dat een Spaanse vertaling geeft van wat ze in het Duits inspreekt, waarmee ze ‘zwei Rotwein bitte’ bestelt en alles vraagt wat ze hebben wil, hilarisch. Ze is er voortdurend mee in de weer! Ze is een echte regelaar en haar zus vindt alles goed en laat zich alles aanleunen. Tijdens het gesprek kwamen we opeens op heel serieus terrein en vertelde ze over haar gevangenschap toen ze als jong volwassene met haar gezin Oost Duitsland uit wilde vluchten en hoe ze God ontmoet heeft in haar cel. Ze ontfutselde mij mijn gezondheidsproblemen en bad als een gebedsgenezeres met haar zus samen voor me, het werd een heel bijzondere avond. De Brabantse zussen waren ook wat ontdaan en kwamen me later in mijn hostel nog opzoeken om te zien of ze nazorg moesten verlenen.
Ik liep vanmorgen na het ontbijt de Brabantse zussen in de armen. We zijn samen op stap gegaan en bleven de hele dag met zijn drieën oplopen, heel gezellig. Als je loopt te kletsen is zo’n dag toch weer anders dan mijmerend in je eentje. Opnieuw was er deze hele etappe geen dorpje onderweg. De eerste helft van de dag liepen we op een brede zand/ grind weg tussen de eindeloze kurkeiken door.
We hadden gehoord dat de tweede helft van de etappe langs de snelweg zou gaan en waren bang dat we langs de vangrail over asfalt zouden moeten lopen, maar dat viel erg mee! Er liep een stukje eucalyptus bos tussen de autowegen, een stuk ging parallel over zandpaadjes en het laatste deel over een oude, ongebruikte B-weg; het kón erger! De laatste paar kilometer stegen we geleidelijk tot 800 meter, volgens mij komen we deze Camino niet hoger dan dat!
We zagen een slangetje onderweg, ik consulteerde tropenzoon Maarten, het is een Rhinechis Scalaris of trapslang!
Het einddoel van de dag was Monesterio, dé stad van de Jámon Ibérico (de Iberishe ham!), er is hier zelfs een Muséo de Jámon!
Elly, die hier een week vóór mij liep is in Monesterio bestolen; in een restaurantje werd haar buideltasje uit haar tas gestolen! Het werd later op straat terug gevonden, alle cash geld was er uit maar gelukkig niet haar paspoort en pasjes! Ik ben altijd bang om mijn spullen kwijt te raken en doe mijn buideltasje alléén af onder de douche, ik heb hem zelfs om als ik slaap!
Ik heb voor vannacht en één persoonskamer in een hostel, óók wel eens fijn!
De etappes worden bepaald door de overnachting adressen, vandaag was het kiezen tussen 13.6 of 33.6 km. Ik heb op voorhand een indeling gemaakt zodat ik geen monstertochten hoef te lopen, want de standaard etappes in de boekjes en op Gronze.com zijn soms erg lang.
Anne Marie en Nettie
Ik heb gistermiddag nader kennis gemaakt met de Brabantse zussen Anne Marie en Netty, ze lopen vaker een paar weken samen op de Camino’s. We sliepen in dezelfde albergue en ontbeten samen in een lokale bar, waar zoals gebruikelijk de mannen aan de toog staand hun koffie drinken
En daar waren ze dan, de eerste Iberische varkentjes, genoeglijk knorrend aan het rondscharrelen onder de kurkeiken, precies zoals ik me dat romantisch had voorgesteld! Ze zijn een stuk kleiner dan onze kolossale varkens en bruin in plaats van blote-billen-roze, heel schattig!
De héle dag was één oase van rust! Geen autowegen, geen verkeersgeluiden, alleen maar vogelgezang en gezoem van insecten, een stralend blauwe lucht, een verkoelend fris briesje, jas uit: het grote genieten. Ik heb vandaag dan ook niets te melden, mijn hersenen hebben volledig in zijn vrij gestaan.
Als je nu je ogen dicht doet, dan kan je de vogels vast ook horen!
Hier passeerde ik via de stapstenen één van de beekjes, waar je in een regenperiode zéker natte voeten maakt.
In het tweede deel van de etappe zat nog een gemene klim. En gek genoeg waren de laatste kilometers tóch best zwaar ook al was het een korte etappe, maar dat heb ik vaker ervaren, dat zit gewoon tussen je oren! Als je je instelt op 13.6 km dan is het aan het eind gewoon klaar en wil je niet meer verder.
Ik had een overnachtingsadres in mijn hoofd maar liet me door een vriendelijke hospitalero een private albergue binnenkletsen. De municipale albergue was donker en rook naar schimmel en deze had drie propere lichte kamers met elk twee heerlijk opgemaakte bedjes en een dakterras. Mijn wasje hangt al lekker buiten droog te wapperen.
Het enige restaurant in het dorp zat zó afgeladen vol met locals aan de zondagse lunch dat er voor mij geen plekje meer was en toen werd ik door mijn drie Spaanse amigos aan hun tafeltje genodigd! Ik bestelde in navolging van hen een Solemio met Roquefortsaus en frietjes, superlekker! Het werd nog een heel gezellige maaltijd waar ik me met mijn Duolingo Spaans doorheen worstelde en we oa de Coronacrisis bespraken! Noord Italië op slot en in Spanje is ook Sevilla inmiddels bereikt. Maar als ze met elkaar praten, druk gesticulerend, dan versta ik er geen bal van!
Werd ik gister bij aankomst in de albergue door een wildvreemd vrouwspersoon aangesproken in het Nederlands. Ik kijk verbaasd en zij zegt: “ja, ik dacht, die ziet er zó Nederlands uit!” Ik voelde me gek genoeg gewoon een beetje beledigd, maar waarom eigenlijk?
Kerktoren met ooievaars
Wat was dat een beroerde, lange nacht! Koud!!! Mijn dunne slaapzakje was zwaar onvoldoende. Ik had bij voorbaat al mijn nieuw aangeschafte merino wollen shirt met lange mouwen onder mijn nachtpon aangedaan (zie je het voor je?) ’s Nachts kwam daar nog een lange broek en een deken bij en nóg voelde ik me koud. Ik heb de hele nacht liggen draaien en dan duurt de nacht lang hoor!
Ik heb gistermiddag bij de apotheek een inleg hielzooltje met gelkussentje gekocht. Toen ik vanmorgen nóg eens keek zat er inmiddels een blaar op de plek met de pijn! Daar is een gelkussentje óók goed voor! En als extraatje plakte ik er nog een Compeed blarenpleister op. Zou het dan toch nog allemaal met een sisser aflopen?
Vandaag stond er een (te) lange route op het programma. Ik deelde met drie druksprekende, voortdurend (niét in de elleboog) hoestende Spanjaarden een taxi naar de ingang van het Nationaal Park. Als jullie straks lezen van een Corona-uitbraak op de Via de la Plata dan is ie hier begonnen!
Zacht suizend en vrolijk zwaaiend (nee hoor!) reden we de pelgrims voorbij die wél gekozen hadden voor de eerste 10 à 12 km lopen over een levensgevaarlijk en doodsaai strookje asfalt langs de autoweg.
Wij stapten bij het park uit en liepen zó de stilte in. Ik gaf de Spanjaarden een voorsprong en hoorde het gehoest en geklets langzaam wegsterven.
Tot mijn verrassing voelde ik mijn hiel nauwelijks, het kussentje ving de pijn vrijwel weg! Ik liep moederziel alleen door een onafzienbare hoeveelheid kurkeiken heen. Gister stonden de olijven- en sinaasappelbomen in de productie bossen strak in het gelid, hier vrolijk en lukraak dooreen.
Ik liep volkomen ontspannen in mijn eentje, de lucht was blauw, en fris windje, mijn wandelrokje aan, hélemaal fijn. Toen ik een muziekje op wilde zetten bleek ik zó los van de wereld te zijn dat er niet eens een internet verbinding was! Misschien wél zo fijn!
Ik stopte onderweg om wat te eten en te drinken en een appeltje lukt gelukkig weer met mijn nieuwe kronen!
Aan het eind van de tocht was er plots een héél steile klim! Zelfs met de ‘kleine stapjes-methode’ moeilijk te doen zonder buiten adem te raken. Toen herinnerde ik me wijze lessen van iemand op de Frances: tijdens de ‘zweeffase’ van je been, nadat je een stap hebt genomen, nadrukkelijk een kleine pauze voelen en dat werkte écht!
En toen een steile afdaling naar het stadje Almaden de la Plata, het einddoel van de dag.
Ik had even geen zin in de massaliteit van een albergue en nam een bed in de kleine private albergue la Casa del Reloj, waar ik door een schat van een hospitalera een bed met schoongesteven witte lakens én een warme deken kreeg toegewezen.
Ik deed wat inkopen in het stadje en streek neer in een lokaal restaurantje waar de lokale bevolking zich luid en druk pratend tegoed zat te doen aan de weekend lunch. Ik bestelde een aantal tapas waaronder bizar lekkere supergare in knoflook gebraden kippenpootjes (die ik geheel tegen mijn gewoonte in helemaal van de botjes kloof!) en geroosterd vlees (dat ik onaangeroerd liet omdat het puur wit spek bleek te zijn). Heerlijk allemaal!
Morgen maak ik wéér een kleine etappe, hopelijk vaart mijn voet daar wel bij!
De albergue lag aan de doorgaande weg, ik werd knettergek van de verkeersherrie gistermiddag, mijn slaapkamer lag gelukkig aan de achterkant. Het liep nog aardig vol, tot zeven uur kwam er nog volk bij: twintig in totaal! Camino-vriendin Elly liep een week eerder op deze Camino en kwam maar zeven anderen tegen onderweg in de albergues.
Gisteravond kwam ik met twee Duitse zussen aan tafel te zitten, het lukte best om een beetje im Deutsch zu reden tót er een Duitser met een spraakgebrek aanschoof die achter elkaar door ratelde, dat was niét te doen. Strontvervelend.
De dames vertelden dat ze de eerste 10 km vanaf Sevilla met de bus waren gereisd, omdat in hun gidsje stond dat op dat stuk nog al eens overvallen gebeuren; liep ik daar zonder enig gevoel van onveiligheid! Ik hoop niet dat ik mijn onbevangenheid verlies!
Toen ik vanmorgen het stadje uitliep kwam ik op een verlaten weggetje omzoomd door deprimerende, dode cactussen met daarachter een nog onbegroeid stuk akkerland, een echt moordenaarslaantje; ik kon dat gevoel gelukkig wel weer van me afschudden en daarna werd het alleen maar beter!
Ze laten pelgrims hier in Spanje op de gekste plekken onbeschermd oversteken, een verkeersplein als hierboven of een snelweg over, waar vrachtauto’s met een rotgang voorbij scheuren. Je zou er in Nederland als voetganger voor bekeurd worden!
Ik liep later door een gebied met sinaasappel- en olijfbomen. Ik had me er bij het landen met het vliegtuig al over verbaasd hoe vlak het gebied rond Sevilla was met een lappendeken van veldjes, net Nederland! Zolang het land vlak is wordt het bebouwd met gewassen, bomen, beesten of huizen, dat is eigenlijk overal zo. Pas in de bergen kom je in échte natuur.
Het was een prachtige route vandaag, helemaal wég van het verkeer, stil en eenzaam. Ik was van te voren al gewaarschuwd dat er op deze Camino vaak etappes zonder dorpje of cafeetje onderweg, zodat je met voldoende water en eetwaar op pad moet gaan, zo ook vandaag. Halverwege kwam ik twee Nederlandse zussen (óók al zussen) op een zonnig plekje in de berm tegen, ze nodigden me bij ze uit, het werd een gezellige stop.
Plots passeerde ik een wildrooster en stapte ik totaal onverwacht in een sprookjeswonderland, het gaf me een Alice in Wonderland gevoel. Grasveldjes vol madeliefjes, zoet geurende witte bloemen, oude kurkeiken, kronkelende zandpaden. Ik heb er niet eens en foto van gemaakt, maar waarschijnlijk had ik het ook niet op een plaatje kunnen weergeven.
Ik verwachtte na dat rooster onder die eiken de knorrrende Iberische varkentjes te zien rondscharrelen die mij voorspeld waren tót ik grote verse koeienvlaaien op het pad zag! Ik zag vervolgens overal grote koeien met horens. Nu zeggen ze wel dat je gewoon rustig door moet lopen, maar ik heb toch ook wel in de krant gelezen dat ze soms zonder aanwijsbare reden mensen kunnen verwonden! Anita en Adri, beide hondeneigenaars, hebben me op het hart gedrukt loslopende honden volstrekt te negeren en oogcontact te vermijden; Celeste, één van onze voormalige Zuid-Afrikaanse au-pairs en boerendochter leerde me in de Ardennen dat ik een koe juist ‘vinnig aan moest kijk’ om respect af te dwingen en haar opzij te laten gaan. Wat hier te doen? Ik koos ervoor om met gebogen hoofd door te lopen en werd al met al niet door een torro op de horens genomen, zucht!
De laatste vijf kilometers waren minder mooi, vlak langs de autoweg. Ik schreef me in bij de lokale donativo herberg, met 30 plaatsen in twee zalen, waar ik nog een benedenbed kon scoren.
Minder goed nieuws is dat ik vandaag vanaf de eerste minuut het gevoel had alsof er een klein steentje in mijn schoen zat onder mijn linker hiel. Ik trok mijn schoen uit en controleerde mijn voet, mijn sok en mijn schoen: niets. Het bleef de hele dag vervelend. In het bed naast mij trof ik een doorgewinterde Nederlandse pelgrim die me vertelde dat het waarschijnlijk om een fasciitis plantaris gaat, hij had het ook eens gehad. Als ik het op internet opzoek ben ik bang dat hij wel eens gelijk kan hebben, maar….. na twéé dagen lopen, dat is toch nog geen overbelasting? Ik heb net een heerlijk menu del día achter de rug en ga zo de lokale apotheek bezoeken, die heeft vast een of andere bandage en/of Voltarenzalf die me kan redden!
PS Bij nader inzien is het dus gewoon een deftig woord voor een ordinaire hielspoor! Daar wil je toch niet door uitgeschakeld worden!!!
Annemiek van der Beek 