Soms heb ik voldoende wifi signaal om ’s avonds DWDD (terug) te kijken, de laatste maand van dit legendarische programma wil ik niet helemaal missen!
Vanmorgen kwam ik hem weer tegen: mijn lange ochtend schaduw, dus ik gooi hem er weer even in!
De ochtend liep over een bochtige verharde zandweg, door gestapelde stenen muurtjes en eiken door. Ik heb me laten vertellen dat er kurkeiken zijn, waarvan kurk geoogst wordt van de bast en steeneiken, waar de varkens de eikels van eten.
Op de weg krioelde het van de rupsen, ik hoop niet dat het Processierupsen zijn met al die eiken hier! Ik heb gelukkig (om andere reden) koelzalf bij me, maar tot heden heb ik nog geen jeuk 😉
Vandaag had ik gezelschap van mijn oortjes, ik luisterde mijn vrienden Coen & Sander terug op de radio en de podcast van Corine Koole van de Volkskrant. Ze heeft ook een column in het Volkskrant Magazine op zaterdag. In de podcast interviewt ze koppels met een bijzonder verhaal over hun relatie, ik vind het fijn om er naar te luisteren.
In het tweede deel van de etappe veranderde het landschap: de bomen verdwenen en er kwam een wijds landschap voor terug van lichtglooiende heuvels waarop tarwe begint te groeien en soms zeeën van kleine gele en witte bloemetjes.
Het weer is perfect! Er is zon met een windje, ik denk ca 20 graden. Ik kan me voorstellen dat het op deze open vlaktes niet te harden is van de hitte in de zomer; het kan hier dan 40 graden zijn! Ik heb zomerse foto’s gezien waarop alles geel is, alle groen verdwenen.
Al van ruim 10 km afstand zag ik het witte stadje Fuente de Cantos liggen; je wéét dat het dan nog twee en een half uur duurt voordat je er bent, maar je gelóóft het eigenlijk niet. Door de glooiing verdween het einddoel steeds uit beeld om dan opeens weer op te doemen en opeens was ik er. Tot nu toe zijn de huizen in alle plaatsjes maagdelijk wit geschilderd, dat zal wel iets met de heftige zonneschijn in de zomer te maken hebben.
Ik heb gister gereserveerd in het pension el Zaguán de la Plata, omdat er in dit plaatsje geen albergue is. De Brabantse dames troffen het pension ‘completo’ en moesten zes km verder lopen.
Ik werd in het lokale restaurant weer bij mijn Spaanse amigos aan tafel genodigd en at op hun advies een menu met als voorgerecht een omelet met paddestoelen en Jamón Iberico en als hoofdgerecht een Solomillo Iberico, een heerlijk stukje vlees, niet te vergelijken met ons varkensvlees dat weinig smaak heeft.
Ik lig nu heerlijk op het grasveldje in de tuin van het pension mijn fotootjes te kijken en mijn blogje te schrijven naast een klaterend fonteintje. Life is beautiful!
Annemiek van der Beek 
Leuk je verslag weer te lezen. Je enthousiasme is aanstekelijk
Dat is mooi om te horen
Hoi joh, inmiddels lekker onderweg he? Leiden je oortjes je niet af of kun je de aandacht verdelen over ogen en oren?
Ik herinner me die aankomst nog goed. Als een fata morgana verdween dat K dorp telkens weer tot je er plotseling bent.
We logeerden in de zelfde albergue. Die Spanjaarden doe je telkens goed advies voor een lekkere hap.
Buen camino!.
Wat leuk dat je dat allemaal nog weet!
Ik geniet weer elke dag van je stukjes!
Fijn dat je weer zo’n mooie camino hebt. Goede reis verder!
Leuk dat je meeleest! Het gaat heel goed hier.
Ha mama, wat heerlijk om je vrolijke verhalen te lezen! De zonnige foto’s en dito verhalen fleuren me helemaal op!