Verend op een kussentje. Dag 3: naar Almaden de la Plata, 28.2 km (waarvan het eerste stuk met de taxi)

Werd ik gister bij aankomst in de albergue door een wildvreemd vrouwspersoon aangesproken in het Nederlands. Ik kijk verbaasd en zij zegt: “ja, ik dacht, die ziet er zó Nederlands uit!” Ik voelde me gek genoeg gewoon een beetje beledigd, maar waarom eigenlijk?

Kerktoren met ooievaars

Wat was dat een beroerde, lange nacht! Koud!!! Mijn dunne slaapzakje was zwaar onvoldoende. Ik had bij voorbaat al mijn nieuw aangeschafte merino wollen shirt met lange mouwen onder mijn nachtpon aangedaan (zie je het voor je?) ’s Nachts kwam daar nog een lange broek en een deken bij en nóg voelde ik me koud. Ik heb de hele nacht liggen draaien en dan duurt de nacht lang hoor!

Ik heb gistermiddag bij de apotheek een inleg hielzooltje met gelkussentje gekocht. Toen ik vanmorgen nóg eens keek zat er inmiddels een blaar op de plek met de pijn! Daar is een gelkussentje óók goed voor! En als extraatje plakte ik er nog een Compeed blarenpleister op. Zou het dan toch nog allemaal met een sisser aflopen?

Vandaag stond er een (te) lange route op het programma. Ik deelde met drie druksprekende, voortdurend (niét in de elleboog) hoestende Spanjaarden een taxi naar de ingang van het Nationaal Park. Als jullie straks lezen van een Corona-uitbraak op de Via de la Plata dan is ie hier begonnen!

Zacht suizend en vrolijk zwaaiend (nee hoor!) reden we de pelgrims voorbij die wél gekozen hadden voor de eerste 10 à 12 km lopen over een levensgevaarlijk en doodsaai strookje asfalt langs de autoweg.

Wij stapten bij het park uit en liepen zó de stilte in. Ik gaf de Spanjaarden een voorsprong en hoorde het gehoest en geklets langzaam wegsterven.

Tot mijn verrassing voelde ik mijn hiel nauwelijks, het kussentje ving de pijn vrijwel weg! Ik liep moederziel alleen door een onafzienbare hoeveelheid kurkeiken heen. Gister stonden de olijven- en sinaasappelbomen in de productie bossen strak in het gelid, hier vrolijk en lukraak dooreen.

Ik liep volkomen ontspannen in mijn eentje, de lucht was blauw, en fris windje, mijn wandelrokje aan, hélemaal fijn. Toen ik een muziekje op wilde zetten bleek ik zó los van de wereld te zijn dat er niet eens een internet verbinding was! Misschien wél zo fijn!

Ik stopte onderweg om wat te eten en te drinken en een appeltje lukt gelukkig weer met mijn nieuwe kronen!

Aan het eind van de tocht was er plots een héél steile klim! Zelfs met de ‘kleine stapjes-methode’ moeilijk te doen zonder buiten adem te raken. Toen herinnerde ik me wijze lessen van iemand op de Frances: tijdens de ‘zweeffase’ van je been, nadat je een stap hebt genomen, nadrukkelijk een kleine pauze voelen en dat werkte écht!

En toen een steile afdaling naar het stadje Almaden de la Plata, het einddoel van de dag.

Ik had even geen zin in de massaliteit van een albergue en nam een bed in de kleine private albergue la Casa del Reloj, waar ik door een schat van een hospitalera een bed met schoongesteven witte lakens én een warme deken kreeg toegewezen.

Ik deed wat inkopen in het stadje en streek neer in een lokaal restaurantje waar de lokale bevolking zich luid en druk pratend tegoed zat te doen aan de weekend lunch. Ik bestelde een aantal tapas waaronder bizar lekkere supergare in knoflook gebraden kippenpootjes (die ik geheel tegen mijn gewoonte in helemaal van de botjes kloof!) en geroosterd vlees (dat ik onaangeroerd liet omdat het puur wit spek bleek te zijn). Heerlijk allemaal!

Morgen maak ik wéér een kleine etappe, hopelijk vaart mijn voet daar wel bij!